Sunday, 22 March 2015

ကြ်န္ေတာ္သြားခ်င္တဲ့ အေမ့အိမ္

အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားမယ္ဆိုရင္ မွာခဲ့ခ်င္တာေလးေတြ ရွိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခါင္းမာမာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အစြမ္းျပနိုင္နိုင္ ေလာကၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ မေျဖရွင္းနိုင္တဲ့ျပႆနာေတြ အတြက္ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ မိသားစုအတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ျပႆနာၾကီးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ေျဖရွင္းခ်က္ကို လိုခ်င္တာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိအားေပးတာနဲ႕ တူေနျပီး ဘာမွ မသိသလို ဘာသိဘာသာ ေနေပးျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အမ်ားၾကီး ကူညီ ေျဖရွင္းေပးရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။
မိဘေတြက မျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ျဖစ္ေနျပီလို႕ ယူဆမိတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကိမ္းေမာင္း မာန္မဲ အျပစ္တင္ေနတာထက္ ကြ်န္ေတာ့္ ခံစားခ်က္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာ အတိမ္အနက္ကို သိေအာင္ ၾကိဳးစားေပးေစခ်င္တာကို သတိရေစခ်င္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ ျပႆနာေတြဟာ ဝိုင္းဝန္း ေျဖရွင္းဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း ပိုပို ၾကီးမား က်ယ္ပ်ံ႕လာတတ္ျပီး ဘာမွ မျဖစ္သလို ဆိတ္ဆိတ္ ေနေပးျခင္းျဖင့္ ပိုမို အဆင္ေျပေစတယ္ဆိုတာကို မေမ့ေစခ်င္ပါဘူး။
အေမ့အိမ္ဆိုတာက ျဖစ္ေနသမွ် ေလာကဓံ အခက္အခဲေတြရဲ႕ ေခတၱ ပုန္းေရွာင္ ခိုေအာင္းတဲ့ ေနရာေလး တကယ္ကို ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ေနသမွ် ေလာကဓံေတြကို တူးဆြ ေျမလွန္ေနမယ္ဆိုရင္ အေမ့အိမ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခေရာင္းလမ္းလို သာယာမွဳ မရွိနုိင္ပါဘူး။
အေမ့အိမ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ လိပ္ျပာ မသန္႕ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ဖြင့္ဟျပီး ရင္ထဲက ေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာေစမယ့္ ဘုရားေက်ာင္း ဆရာေတာ္လုိသာ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ၊ က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် အျပစ္ေတြအတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ စီရင္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဒဏ္ခတ္ဖို႕ ေစာင့္ေနတဲ့ တရားရံုးအျဖစ္ မေရာက္ေစခ်င္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အေမ
ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေမ့သားမို့လို႕ ခ်စ္တာပါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ျပီး ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ကင္းသလဲ မေမးေနပါနဲ့ေတာ့ အေမ။
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အေဝဖန္ အစစ္ေဆးနဲ႕ အကဲ့ရဲ့ေတြ စံုစမ္းစစ္ေဆးမွဳေတြကေန ေရွာင္ေျပးျပီး အားလံုးထက္ လံုျခံဳတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ခိုဝင္ နားခြင့္ ေပးပါအေမရယ္။

Saturday, 30 March 2013

သူတို႕ဆီက တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း



 ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြတုန္းက ေဖ့ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ျမန္မာႏုိင္ငံ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရး တပ္ရင္းေတြမွာ စစ္ပညာ သင္ခန္းစာေတြ ေလ့က်င့္ေနတာၾကတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ သိမီလိုက္သေလာက္ဆုိရင္ အခုတစ္ခါ ပထမဆံုး ေတြ႕ဖူးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြ ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ အဲသည္ အေၾကာင္းအရာေတြ ၾကားဖူးနားဝ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုမွသာ ျမင္ဖူးတာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္ပညာဆိုတာကေတာ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္း သင္ၾကားအပ္တဲ့ ပညာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလို ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာတဲ့ သင္တန္းေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူအားတက္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး အခုေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာေရာ အဲသည္လိုမ်ိဳး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို စစ္ပညာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳး ရွိသလားလို႕ ေလ့လာခဲ့မိပါတယ္။  သူတို႕ေတြဆီမွာ လူငယ္ေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထိိထိမိမိ လုပ္ေနႏိုင္သလဲ ဆိုတာ သိရေတာ့ ေအာ္ ငါတို႕ေတြ အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ လိုပါေသးလားလို႕ ေတြးမိၿပီး နည္းနည္းေတာင္ စိတ္အားငယ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ မိုင္တစ္ေထာင္ ခရီးရဲ႕ အစဟာ ပထမေျခလွမ္း ျဖစ္တယ္လို႕ ေတြးၿပီး သူတို႕လုပ္ႏုိင္ရင္ ငါတို႕လည္း လုပ္ႏုိင္ရမွာပဲ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ အားတင္းၿပီး ဒီစာစုကို ေရးသား မွ်ေဝေပးလုိက္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြတင္မက အထက္တန္း အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ ဘယ္လို ေလ့က်င့္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးသလဲဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ
National Cadet Corps တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ဖြဲ႕
    တကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ကို ေဒလီၿမိဳ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားပါသည္။ ယင္းသည္ တကၠသိုလ္ ႏွင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား မိမိသေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ လာေရာက္ျခင္းကို လက္ခံ ေလ့က်င့္ေပးပါသည္။ လူငယ္မ်ားအား ၾကည္းတပ္ ေလတပ္ႏွင့္ ေရတပ္အားလံုးအတြက္ ရည္စူးၿပီး စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္ကို ေလ့က်င့္ေပးပါသည္။ ယင္းသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတစ္ဝန္းရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားမွ စစ္ပညာစိတ္ဝင္စားသူမ်ားကို မိမိသေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ စုေဆာင္း ေလ့က်င့္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းသားမ်ားကို စစ္အေျခခံ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လက္နက္ငယ္ ႏွင့္ စစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးပါသည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးပါလွ်င္လည္း တပ္မေတာ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ မလိုအပ္ပါ။ သို႕ေသာ္ တပ္မေတာ္တြင္ အမွဳထမ္းေဆာင္မည္ ဆုိပါက အဆိုပါ ေက်ာင္းသားမ်ား၏  သင္တန္းအရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္ ဦးစားေပးပါသည္။
တကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားမွာ လူငယ္မ်ားအၾကားတြင္ အက်င့္စာရိတၱ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ထား၊ ေခါင္းေဆာင္မွဳ အရည္အခ်င္း၊ ခံယူခ်က္၊ စြန္႕လႊတ္စြန္႕စားလိုစိတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုစိတ္မ်ား တိုးပြားလာေစရန္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးအတြက္ လူတန္းစားအလႊာစံုမွ စုစည္းညီညြတ္ေသာ ေလ့က်င့္သားျပည့္ေသာ စိတ္အားထက္သန္ေသာ လူငယ္စြမ္းအားမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္ တို႕ ျဖစ္ပါသည္။
တပ္မေတာ္သို႕ ဝင္ေရာက္ စစ္မွဳထမ္းေဆာင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ေသာ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဝန္းက်င္ေကာင္းတစ္ခု ဖန္တီးေပးရန္ တို႕ျဖစ္ပါသည္။
    NCC ၏သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေလ့လာၾကည့္မည္ ဆိုပါက NCC သည္ ၁၉၄၈ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ျပဌာန္းခဲ့ေသာ NCC ဥပေဒအရ တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူလအစမွာ တပ္မေတာ္တြင္ ေလ်ာ့နည္းလာေသာ အင္အားကို ျဖည့္တင္းရန္အတြက္ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ အိႏၵိကာကြယ္ေရးအက္ဥပေဒအရ ေပၚထြန္းလာေသာ တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္းမ်ား University Corps ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယနယ္ျခားဥပေဒ ထြက္ေပၚလာေသာအခါ UC မ်ားကို တကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း UTC မ်ားျဖင့္ အစားထိုးခဲ့ပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရး တပ္ရင္းမ်ား၏ အဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္ရန္ ႏွင့္ လူငယ္မ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမွဳကို ပိုမို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
     UTC တြင္ နည္းျပမ်ားႏွင့္ သင္တန္းသားမ်ားကို တပ္မေတာ္သားဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ေပးပါသည္။ ယင္းမွာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို အိႏၵိယမွဳျပဳရာတြင္ သိသာထင္ရွားေသာ ေျခလွမ္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းသို႔ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ်တို႕ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ University Officers Training Corps UOTC ၏ အေမြကို ဆက္လက္ ခံယူျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္အတြင္းက ယူအိုတီစီမ်ားသည္ ၿဗိတိသွ်တို႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ အစီအစဥ္တစ္ရပ္ လုပ္ေဆာင္ရန္ ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကာလတြင္ပင္ လူငယ္မ်ားအား ပိုမုိေကာင္းမြန္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ားမွ လူငယ္မ်ားအား သင္တန္းေပး ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ထူေထာင္ရန္ ပန္ဒစ္ ကြန္ဇ႐ူးဦးေဆာင္ေသာ ေကာ္မတီက အႀကံျပဳခဲ့ပါသည္။ NCC ဥပေဒကို ဘုရင္ခံခ်ဳပ္က သေဘာတူခဲ့ၿပီး ဥပေဒအျဖစ္ ျပဌာန္းကာ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။
    ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ိဳးသမီး တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူမ်ားကိုပါ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါသည္။ ၁၉၅၀  ခုႏွစ္တြင္ ေလတပ္သင္တန္းမ်ားကို စတင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၿပီး ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရတပ္သင္ခန္းစာမ်ားကို စတင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါသည္။ ပန္ဒစ္ ဂ်ဝါဟလာ ေန႐ူးကလည္း ထုိေက်ာင္းမ်ားကိုစိတ္ဝင္စားလာၿပီးေနာက္  ေလ့က်င့္ေရး သင္ခန္းစာမ်ား၌ လူမွဳေရးရာ ဝန္ေဆာင္မွဳ ဘာသာရပ္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ သင္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ တ႐ုတ္-အိႏၵိယ စစ္ပြဲျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လိုအပ္ခ်က္အရ မသင္မေနရ စစ္သင္တန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး တစ္ဖန္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္မူ ယင္းသတ္မွတ္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ မိမိသေဘာအေလ်ာက္သာ တက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ သင္တန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
    ၁၉၆၅ ႏွင့္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တို႕တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္ စစ္ပြဲကာလမ်ားအတြင္းက NCC သင္တန္းသားမ်ားကို ကာကြယ္ေရးအရံ အင္အားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားရွိခဲ့ပါသည္။ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံုမ်ားတြင္ ကူညီရန္၊ ေရွ႕တန္းတပ္မ်ားသို႕ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ပို႕ေဆာင္ေပးရန္ အျပင္ ရန္သူ ေလထီးတပ္သားမ်ားကို ဖမ္းဆီးရန္ အတြက္လည္း NCC သင္တန္းမ်ားကို တာဝန္ေပး ဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါသည္။ NCC သင္တန္းသားမ်ားသည္ ကာကြယ္ေရးဌာန တာဝန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကင္းေထာက္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ဝင္ေရာက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။
    အထက္ပါ ပါကစၥတန္ႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ား ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ NCC သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္သံုးသပ္ခဲ့ပါသည္။ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး အရံအင္အားအျဖစ္ သာမက ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ တပ္မေတာ္ အရာရွိ အရည္အေသြးမ်ားကိုလည္း ေဇာင္းေပး ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။ စစ္ေရးသင္ခန္းစာမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ၿပီး လူမွဳဝန္ေဆာင္မွဳ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူငယ္ေရးရာ စီမံခန္႕ခြဲမွဳ အရည္အေသြးမ်ားကို တိုးျမွင့္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါသည္။
    ဌာနခ်ဳပ္တြင္ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဆင့္ရွိေသာ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ယူၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ အရာရွိႀကီး ႏွစ္ဦး၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္အဆင့္ အရာရွိႀကီး ငါးဦးႏွင့္ အျခားေသာ အရပ္ဘက္ အရာရွိမ်ားက ဦးစီးတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ၾကပါသည္။ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားတြင္ တပ္မေတာ္ ၾကည္းေရေလမွ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္အဆင့္ အရာရွိႀကီးမ်ား ဦးေဆာင္ေသာ ဌာနခ်ဳပ္ ၁၇ ခုရွိပါသည္။ ျပည္နယ္မ်ား၏ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္ သင္တန္းေအာင္ျမင္မႈကို မူတည္ၿပီး ျပည္နယ္တစ္ခုစီတြင္ ေလ့က်င့္ေရးဌာန ၁၄ ခုအထိ ဖြင့္လွစ္ကာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ဦးက ကြပ္ကဲ တာဝန္ယူပါသည္။ ေလ့က်င့္ေရးဌာနတစ္ခုစီတြင္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း ငါးရင္းမွ ခုနစ္ရင္းအထိကို ဗိုလ္မွဴး/ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ရွိ အရာရွိတစ္ဦးကြပ္ကဲပါသည္။ တပ္ရင္းတစ္ရင္းစီတြင္ ဗိုလ္မွ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ရွိေသာ အရာရွိမ်ား ကြပ္ကဲသည့္ တပ္ခြဲမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပည္နယ္ေလ့က်င့္ေရးဌာနခ်ဳပ္ ၁၇ ခု၊ ေလ့က်င့္ေရးဌာန ၉၁ ခု၊ နည္းပညာႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတပ္ရင္းမ်ားအပါအဝင္ ၾကည္းတပ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း ၆၅၈ ရင္း၊ ေရတပ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း ၅၈ ရင္း၊ ေလတပ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္း ၅၈ ရင္း ရွိပါသည္။ ယင္းတပ္ရင္းမ်ား ဌာနခ်ဳပ္မ်ားအတြက္ Kamptee Officer Training School ႏွင့္ Women Officers Training School, Gwalior တုိ႕ကို တည္ေထာင္ထားပါသည္။
    ၾကည္းတပ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္းတြင္ တပ္ခြဲ တပ္စုမ်ား ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားပါသည္။ ေယာက်္ားေလး အႀကီးတန္း အဆင့္တြင္ တပ္စုတစ္စု လွ်င္ အင္အား ၅၂ ဦးျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး တပ္ခြဲတစ္ခြဲတြင္ အင္အား ၁၆၀ ရွိပါသည္။ တပ္ရင္းတစ္ရင္းတြင္ တပ္ခြဲ ေလးခြဲမွ ခုႏွစ္ခြဲထိရွိၿပီး သင္တန္းသားေပါင္း ၆၄၀ မွ ၁၁၂၀ ထိ ရွိပါသည္။ မိန္းကေလး အႀကီးတန္း အဆင့္တြင္ တပ္ရင္းတစ္ရင္း တပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲမွ ခုနစ္ခြဲထိရွိၿပီး တပ္ရင္းတစ္ရင္းတြင္ အင္အား ၃၂၀ မွ ၁၁၂၀ ထိ ရွိပါသည္။ အငယ္တန္း အဆင့္တြင္ တပ္ရင္းတစ္ရင္း လွ်င္ အင္အား ၁၀၀ ရွိေသာ တပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိၿပီး တပ္ရင္းတစ္ရင္းတြင္ အနည္းဆံုး တပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိပါသည္။
    ေလတပ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္းတြင္ တပ္ခြဲ ေလးခြဲမွ ရွစ္ခြဲအထိ ပါရွိၿပီး တပ္ခြဲတစ္ခြဲတြင္ အင္အား ၅၀ ရွိပါသည္။ အငယ္တန္းအဆင့္တြင္ တပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၌ အင္အား ၁၀၀ ရွိပါသည္။
    ေလတပ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္းတြင္ တပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး တပ္ခြဲတစ္ခြဲတြင္ အင္အား ၁၀၀ ရွိပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အုပ္တစ္အုပ္တြင္ အင္အား ၂၀၀ ဝန္းက်င္ ရွိပါသည္။ အငယ္တန္း အဆင့္တြင္ အုပ္တစ္အုပ္၌ အင္အား ၁၀၀ စီ ရွိပါသည္။
    သို႕ေသာ္လည္း တပ္ရင္းတစ္ရင္းတြင္ တပ္ဖြဲ႕ ၂၄ ဖြဲ႕ ႏွင့္ အင္အား ၂၄၀၀ သာလွ်င္ အမ်ားဆံုးသတ္မွတ္ လက္ခံပါသည္။
    NCC တြဲဘက္ အရာရွိမ်ားသည္ သင္တန္းသားမ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးရန္အတြက္ ခန္႕အပ္ထားသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သင္တန္းေပး ခန္႕အပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ နည္းျပမ်ားအတြက္ သင္တန္းကာလမွာ ၂၁ ရက္မွ ရက္ ၉၀ အထိ ၾကာျမင့္တတ္ပါသည္။
    ၾကည္းတပ္သင္တန္းသားမ်ားသည္ ကာကီေရာင္ စစ္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ၾကပါသည္။ ေရတပ္ သင္တန္းသားမ်ားမွာ ေရတပ္ဝတ္စံု အျဖဴေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး ေလတပ္ သင္တန္းသားမ်ားမွာ ျပာမွိဳင္းေသာ ေလတပ္စစ္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ၾကရပါသည္။
    ၾကည္းတပ္သင္တန္း အႀကီးတန္းအဆင့္တြင္ ေယာက္်ားေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ ကာကီစစ္ဝတ္စံု လက္ရွည္ ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ရၿပီး အငယ္တန္းအဆင့္ ေယာက္်ားေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ ကာကီအကၤ်ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီတုိ ဝတ္ဆင္ရပါသည္။ မိန္းကေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ ကာကီဝတ္စံု လက္ရွည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ရပါသည္။
    ေရတပ္သင္တန္း အႀကီးတန္းအဆင့္ ေယာက္်ားေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ အျဖဴေရာင္ ရွပ္လက္တိုႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ရၿပီး အငယ္တန္း ေယာက္်ားေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ အျဖဴေရာင္ ရွပ္လက္တုိႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုကို ဝတ္ဆင္ရပါသည္။ ေရတပ္ မိန္းကေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ အျဖဴေရာင္ ရွပ္လက္တိုနွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ၾကရပါသည္။
    ေလတပ္သင္တန္းတြင္ အႀကီးတန္းအဆင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ားမွာ အျပာေရာင္ ရွပ္လက္တိုႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ရၿပီး အငယ္တန္း ေယာက်္ားေလး သင္တန္းသားမ်ားမွာ အငယ္တန္းမ်ားလည္း ထုိနည္းတူပင္ ဝတ္ဆင္ၾကရပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အျပာေရာင္ ရွပ္လက္တိုႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ရပါသည္။
    သင္တန္းသား အားလံုးသည္ ဘယ္ရီဦးထုပ္ အစိမ္းေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ရၿပီး ခြ်င္းခ်က္အေနႏွင့္ ဆစ္လူမ်ိဳး သင္တန္းသားမ်ားမွာမူ ပန္ခ်ာပီ ေခါင္းေပါင္း အစိမ္းေရာင္ကို ေပါင္းရပါသည္။ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား ႀကံံ့ခိုင္ေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားတြင္ အညိဳေရာင္ ပတၱဴဖိနပ္ကို စီးရၿပီး စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္းမ်ားတြင္ သားေရ စစ္ဖိနပ္ႀကီးကို စီးရပါသည္။ ေအးေသာ ေဒသမ်ားတြင္ အေႏြးထည္မ်ား ဝတ္ဆင္ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ စစ္ဝတ္စံုမ်ားကိုလည္း ဝတ္ဆင္ၾကပါသည္။
    သင္တန္းသား အားလံုး၏ ေလ့က်င့္ေရးကာလမွာ ႏွစ္ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလ့က်င့္ေရးႏွစ္မ်ားအတြင္း သင္တန္းသားမ်ားသည္ တစ္ပတ္လွ်င္ အနည္းဆံုးေလးနာရီ စစ္ပညာ သင္ၾကားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ သင္တန္းသား၏ မူလ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေလ့က်င့္ေရးကို ရပ္နားထားပါသည္။ ပံုမွန္ စာသင္ႏွစ္ ပညာသင္ၾကားေသာ နာရီစုစုေပါင္း၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏွုန္းကို စစ္ပညာသင္ၾကားရပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္မွဳကို အႀကီးတန္းမ်ားအတြက္ ၁၄ ရက္ႏွင့္ အငယ္တန္းမ်ားအတြက္ ၁၀ ရက္ သတ္မွတ္ တက္ေရာက္ေစပါသည္။
    အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေန႕ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္မွဳသည္ အေရးအႀကီးဆံုး ကာလပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသို႕ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ျခင္းကို ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္မွ ၂၉ ရက္ေန႕ထိ ျပဳလုပ္ပါသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ဌာနခ်ဳပ္ေပါင္း ၁၇ ခုမွ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ သင္တန္းသား ၁၈၅၀ တက္ေရာက္ရၿပီး ဒုတိယ သမၼတက စခန္းဖြင့္လွစ္ေပးကာ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ စစ္ေရးျပျဖင့္ စခန္းသိမ္းပါသည္။ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ခန္းသို႕ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ တပ္မေတာ္ ၾကည္းေရေလ ဦးစီးခ်ဳပ္မ်ား၊ ျပည္နယ္အစိုးရ ဝန္ႀကီးမ်ား ႏွင့္ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္မ်ား တက္ေရာက္ၾကပါသည္။
    အဆိုပါ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ေနစဥ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အလံေတာ္ ႏွင္းအပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ၿပိဳင္ပြဲအမ်ိဳးမ်ိဳး က်င္းပပါသည္။ စစ္ေရးျပမ်ား၊ အဆိုအက ၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ အေကာင္းဆံုးသင္တန္းသား ဆု၊ ၾကည္းေရေလ သင္တန္းမ်ားအလိုက္ စည္းကမ္းအေကာင္းဆံုးဆု၊ ေလယာဥ္ ပံုစံငယ္၊ သေဘၤာပံုစံငယ္ တည္ေဆာက္မွဳ စသည္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾက႔ရပါသည္။
    သင္တန္းသား အသစ္မ်ားအတြက္လည္း ၁၀ ရက္မွ ၁၂ ရက္ထိ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္မွဳမ်ား ရွိၿပီး ယင္းစခန္းတြင္ NCC အေၾကာင္း၊ လက္နက္ပစ္ခတ္မွဳ စသည္တို႕ကို ေလ့က်င့္ေပးပါသည္။ ထို႕ျပင္ မတူညီေသာ ျပည္နယ္မ်ားအၾကား ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံ ကြာျခားခ်က္မ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ေစေရးအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ေပါင္းစည္း ေလ့က်င့္ေပးျခင္းမ်ားကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေပးပါသည္။ သင္တန္းသားမ်ားကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ေစေရးႏွင့္ နယ္ေျမအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ကို ေရာက္ဖူးေစရန္ ႏိုင္ငံအႏွံ႕သို႕ ပို႕ေဆာင္ ေလ့က်င့္ေပးပါသည္။
    ထိုမွ်သာမက အဆင့္ျမင့္ ေခါင္းေဆာင္မွဳ သင္တန္း၊ ေတာင္တက္သင္တန္း၊ ေလထီးသင္တန္း၊ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ျခင္း သင္တန္း စသည္တို႕ကို တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္း သင္ၾကားေပးပါသည္။ စိတ္အားထက္သန္ေသာ သင္တန္းသားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းမ်ားသို႕ ၁၀ ရက္မွ ၁၅ ရက္ထိ တြဲဖက္ၿပီး စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ နည္းျပအရာရွိမ်ားက ေန႕တိုက္ပြဲ ညတိုက္ပြဲ စစ္နည္းဗ်ဴဟာမ်ား သင္ၾကားကာ လက္နက္မ်ားနွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးပါသည္။
    NCC ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတ မွတ္သားအတုယူစရာ ဗဟုသုတ မ်ားစြာ က်န္ေသးေသာ္လည္း ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ လံုေလာက္ၿပီ ယူဆပါသည္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေငြေၾကးအင္အား ေတာင့္တင္း ခိုင္မာလာေသာ တစ္ခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ သာမက က်န္းမာႀကံ့ခိုင္ေသာ ဘက္စံုအရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေသာ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္း လူငယ္မ်ားကို ဤသို႕ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ (30-3-2013)

Wednesday, 27 March 2013

ေဆးေရာင္စံုပြဲေတာ္


 ဒီႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕ဟာ ေရာင္စံုေဆးေတြနဲ႔ ပက္ျဖန္းကစားၾကတဲ့ ဟိုလီပြဲေတာ္ေန႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုလီ ပြဲေတာ္ဆိုတာ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ေရွးေဟာင္း ဘာသာေရး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကေန ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါက နတ္ဘုရင္တစ္ပါး ရွိသတဲ့။ ျဗဟၼာေတြက အဲသည္နတ္ဘုရင္ကို ဘယ္သူသတ္သတ္ မေသႏိုင္တဲ့ ဆုလာဘ္ကိုလည္း ေပးထားသတဲ့။ သူရထားတဲ့ ဆုလာဘ္အရဆိုရင္ သူ႕ကို ေန႔မွာျဖစ္ျဖစ္ ညမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းကင္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေျမျပင္ေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားကပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစာၦန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒီလိုဆုလာဘ္ကို ရထားတဲ့ နတ္ဘုရင္တစ္ပါးဟာ ဘယ္မွာ စိတ္ႀကီးမဝင္ဘဲ ေနပါေတာ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူဟာ လူသားေတြေနထိုင္ရာ ေလာကနဲ႕ ေကာင္းကင္ဘံုကို တိုက္ခိုက္ရန္ျပဳေတာ့တာပဲ။ လူေတြက ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ေနရာက သူ႕ကို ေျပာင္းၿပီး ကိုးကြယ္ေစခ်င္လာပါေတာ့သတဲ့။
  


  ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ သားျဖစ္တဲ့ ပရာလာဒါ ကေတာ့ ဗိႆႏိုး နတ္ဘုရားကိုပဲ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကိုးကြယ္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႕အေဖက ဘယ္လိုပဲ ၿခိမ္းေျခာက္ၿခိမ္းေျခာက္ သားျဖစ္သူကေတာ့ သူ႕အေဖကို ကိုးကြယ္ဖုိ႔ ျငင္းဆန္ၿပီး ဗိႆႏိုးနတ္ဘုရားကိုပဲ ဆက္လက္ ကိုးကြယ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အေဖလုပ္တဲ့ နတ္ဘုရင္ႀကီးက သူ႕သားအရင္း ပရာလာဒါကို အဆိပ္ခတ္ သတ္ေတာ့တာေပါ့။ ဗိႆႏိုး နတ္ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ ပရာလာဒါရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာေတာ့ အဆိပ္ရည္ဟာ ပန္းဝတ္ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါ ဆင္နဲ႔ နင္းသတ္ေပမယ့္ သူ႕သားကို သတ္လို႔ မရျပန္ဘူးတဲ့။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြေတြထည့္ထားတဲ့ အခန္းထဲ ပစ္ထည့္ၿပီး သတ္ေပမယ့္ သူ႕သားက မေသဘူးတဲ့။

    ဖေအလုပ္သူက ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ သားျဖစ္သူကို သတ္လို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ ေနာက္ဆံုး အစ္မေတာ္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ထားၿပီး မီးဖိုထဲ ဆင္းခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစ္မေတာ္ကလည္း မီးေလာင္ၿပီး မေသႏိုင္တဲ့ ဆုလာဘ္ကို ရထားေတာ့ ဒီနည္းနဲ႕လည္း သားျဖစ္သူကို မသတ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ သားျဖစ္သူက ဖခင္ နတ္ဘုရင္ရဲ႕ အမိန္႕ကို နာခံၿပီး မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလည္း လြတ္ေျမာက္သြားျပန္တယ္။ အဲသည္လို မီးဖိုထဲ ခုန္ဆင္းတာက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထိန္းအမွတ္နဲ႕ ဟိုလီပြဲေတာ္ကို က်င္းပၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
  
  ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းမွာ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဟိုလီပြဲေတာ္ကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ပြဲေတာ္လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ ေရွးအက်ဆံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီကို ႀကိဳဆိုၾကတာပါ။ မူလကေတာ့ ေကာက္နွံေတြ ရိတ္သိမ္းဖို႔နဲ႕ လယ္ယာေတြ ေျမၾသဇာေကာင္းေစတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ က်င္းပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခ်ိန္ဒီအခါဟာဆိုရင္ ေဆာင္းရာသီကို ႏုတ္ဆက္ခြဲခြာၿပီး အေရာင္အေသြး အစံုအလင္နဲ႕ လွပတဲ ့ေႏြဦးကို ၾကည္နဴးခံစားရတဲ့ အခ်ိန္အခါပဲလို႕ ဟိႏၵဴေတြက ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဟိႏၵဴဘာသာေရး ပြဲေတာ္တစ္ခု အေနနဲ႕လည္း ဒီပြဲကို က်င္းပၾကပါတယ္။ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ့္ကို ရင္ခုန္ စိတ္လွဳပ္ရွားရတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ပြဲေတာ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္တြင္းမွာ မီးဖိုၾကီးဖိုတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အေရာင္စံုေတြနဲ႕ ပက္ဖ်န္းၾကတယ္။ တကယ့္ကို သည္းသည္းမဲမဲ ေပ်ာ္ၾကရတဲ့ ပြဲေတာ္ပါပဲ။
  
  ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ဟိုလီပြဲေတာ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ က်င္းပၾကပါတယ္။ ဟိုလီပြဲေတာ္ဟာ အသက္အရြယ္ကြာျခားတာေတြ၊ က်ားမ ကြာျခားတာေတြ၊ လူမွဳေရးအဆင့္အတန္း ကြာျခားတာေတြ၊ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ ကြာျခားတာေတြ ကို ပယ္ရွားေပးပါတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြ လူခ်မ္းသာေတြ ေယာက်္ားေတြ မိန္းမေတြဟာ ဟိုလီပြဲေတာ္ကို အတူတကြ ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ မရွိၾကပါဘူး။ အားလံုးဟာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ အသည္းအသန္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာပါ။ ဟိုလီပြဲေတာ္မွာ အဓိကကေတာ့ ေရာင္စံုေဆးမဳွန္႕ေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ပက္ဖ်န္း ကစားၾကတာမို႕ ဟိုလီပြဲေတာ္ကို အေရာင္စံုပြဲေတာ္လို႕လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ 





Tuesday, 26 March 2013

အလြမ္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေၾကြရတဲ့ သစ္ရြက္ဝါေလးေတြ

 သူ႕အတြက္ အလြမ္းေျပ ပန္းေတြ တစ္ပြင့္စီေခြ်ကာ ေျမမွာ စုထားရရင္ကြယ္ ခုမ်ားဆို စကားဥပမာ ေျပာလို႕ႏွိဳင္းရင္ ေတာညိဳ႕မွိဳင္းတဲ့ ေမာတို႕တိုင္းရဲ႕ ရွမ္းေတာင္တန္းသဖြယ္ လြမ္းေယာင္သန္းတဲ့ ပန္းေတာင္တန္းေတြ ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္
        
   ဒါကေတာ့ မာမာေအး ဆိုခဲ့တဲ့ ေမ့ဘဝခဏဘယ္သူယူပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲက စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဗိုလ္ေကာင္းကေတာ့ ပန္းေတာင္တန္းဆိုတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ေတာင္မွ ပန္းေတာင္တန္းလို႕ ေခၚထုိက္တယ္လို႕ မထင္ဘူး။ သီခ်င္းထဲကလို ပန္းေတာင္တန္းမ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္ရွိမယ္လို႕လဲ မထင္မိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ သီခ်င္းေရးဆရာ တမင္သက္သက္ ဥာဏ္ကြန္႕ျမဴးၿပီး ေရးထားတဲ့ အတိႆယဝုတၱိ အလကၤာ သက္သက္ပဲ လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေလးကိုေတာ့ အႀကိဳက္သားဗ်။ သူ႕ကို တစ္ခါလြမ္းတိုင္းသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ေခြ်ေခြ်ၿပီး ပံုထားရင္ ပန္းပံုႀကီးက ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုၿပီး သူ႕အလြမ္းအင္အား ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသလဲ ဆိုတာကို ဖြဲ႕ထားတာေလ။
    ဗိုလ္ေကာင္းက ညေနညေနဆိုရင္ ေတာအုပ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း စက္ဘီးစီးတယ္ဗ်။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းနဲ႕ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းကလည္း ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးလို႕ သိပ္ေကာင္းေပါ့။ လူကလည္းရွင္း ကားကလည္းရွင္း။ ရွဳခင္းေလးကလည္း လွမို႕ ေမာတယ္လို႕ေတာင္ မထင္ရတဲ့ စက္ဘီးစီး ေလ့က်င့္ခန္းပါ။ တစ္ခုပဲ ရွိတာ။ ဘယ္ေခ်ာင္က က်ားထြက္လာမလဲ ဆိုၿပီး ခ်ိဳးကနဲ ခြ်တ္ကနဲ အသံၾကားရင္ အလန္႕တၾကား လွည့္ၾကည့္ရတာက လြဲလို႕ေပါ့။ ေတာအုပ္က ေအာက္ေျခ သိပ္ရွင္းတာဗ်။ ႏြယ္ပင္ေတြ ၿခံဳပင္ေတြဆိုတာ မေတြ႕ရသေလာက္ပဲ။ ၿပီးရင္ သစ္ေတာလည္း အထိန္းအသိမ္းေကာင္းတယ္ ေျပာရမလား။ သစ္ပင္ခုတ္တာေတြ ဘာေတြလည္း မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ၿပီး ေတာမီးေလာင္တာေတြ ဘာေတြလည္း မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕။ သစ္ပင္ေတြ ေအာက္ေျခ မွာ အခုလို ေႏြဦးေပါက္လို႕ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြၿပီလား ဆိုမွျဖင့္ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးကို ျဖစ္လို႕ပဲ၊ ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ သစ္ေတာအုပ္ထဲ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးပဲဗ်။ သူမ်ားေတြက ပန္းေကာ္ေဇာတို႕ ဘာတို႕ ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ သစ္ရြက္ဝါ ေကာ္ေဇာႀကီးပါပဲ၊
           ဗိုလ္ေကာင္းကေတာ့ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပန္းေတာင္တန္းႀကီးကို စိတ္ကူးနဲ႕ မတင္စားခ်င္ဘူးဗ်။ အခု ျမက္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
    ဗိုလ္ေကာင္းတစ္ခါလြမ္းတိုင္းမွာ သစ္ရြက္ဝါေလးတစ္ရြက္ ေၾကြက်ပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းကလည္း အခ်ိန္ရွိတိုင္း လြမ္းေနလို႕ သစ္ရြက္ေတြကလည္း အခ်ိန္ရွိတိုင္း ေၾကြေနတာပါ။ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းေတြဟာ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ဝါေတြေလာက္ကို မ်ားပါတယ္။ ခ်စ္သူေရ မင္းမယံုရင္ မင္းနဲ႕ အနီးဆံုး သစ္ပင္ႀကီးနားကို သြားၾကည့္လုိက္ပါ။ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းလွိဳင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူရပ္ေနတဲ့ ေနရာက သစ္ပင္ေတြကပါ အရြက္ေတြ ေၾကြက်လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းေတြပါ။ သစ္ရြက္ေတြကို ဆက္ၿပီး မေၾကြေစခ်င္ေတာ့ဘူး ခ်စ္သူရယ္။ အလြမ္းသစ္ရြက္ဝါေလးေတြကို အေတာင္ပံလုပ္ၿပီး ခ်စ္သူဆီကို အေျပးသာ ပ်ံလာလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
(26-3-2013)

Friday, 22 March 2013

အဂၤလိပ္ေတြ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္း

အဂၤလိပ္ေတြ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္း   
    ဒီေန႕သင္ခန္းစာက ၿဗိတိသွ်တို႕ရဲ႕ သေဘာသဘာဝနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ျခားလူေတြက ဘယ္လိုထင္ၾကတယ္၊ တကယ္က ဘယ္လို ရွိတယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးတဲ့ သင္ခန္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆိုတာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့သူမ်ိဳး။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စည္းကမ္းႀကီးၿပီး အခ်ိန္တိက်တယ္လို႔ ဝန္ခံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ဆရာမက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံကိုတဲ့ အဂၤလိပ္က အႏွစ္ ႏွစ္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာတဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြက်န္ခဲ့တာမွန္သမွ် အေကာင္းေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ရထားလမ္းေတြအားလံုး အဂၤလိပ္ေတြ ေဖာက္သြားတာခ်ည္းပဲတဲ့။ ကားလမ္းေတြဆိုလည္း သူတို႔ ေဖာက္ခဲ့သမွ် အခုခ်ိန္ထိ အေကာင္းေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေဖာက္တဲ့လမ္းေတြဟာ သူတို႕ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြေလာက္ မေကာင္းဘူးတဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြက သိပ္ရိုးသားတယ္တဲ့။
    ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးကိုမ်ား ေကာင္းတယ္ေျပာေနရေအာင္ ဒီဆရာမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေခါင္းပါးလွခ်ည္လားလို႔ ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ခ်စ္သလို သူတို႔လည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ခ်စ္တာက တစ္ပိုင္း။ အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္တာက တစ္ပိုင္းပါ။ တကယ္လည္း မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား စက္ဘီးကို အားျပဳၿပီး သြားလာေနရတဲ့ ေနရာမွာ လမ္းတစ္ခုက ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိပ္ကို သိသာလြန္းပါတယ္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြၾကားမွာ ေဖာက္ထားတာေတာင္ လမ္းက ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒါ အဂၤလိပ္ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းပါပဲ။ လမ္းတစ္ခုက ေခ်ာလည္းမေခ်ာေမြ႕၊ ေက်ာက္ခဲစားၿပီး စက္ဘီးနင္းရင္ေတာင္ အစာေက်တယ္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႕၊ အတက္အဆင္းကလည္း မေျပျပစ္၊ လမ္းေကြ႕ဆိုလည္း အႏၱရာယ္မကင္းျဖစ္ေနျပီဆို ေသခ်ာပါတယ္ အဲဒါ အခုေခတ္မွ ေဖာက္တဲ့လမ္းပဲ။
    ဆရာမေျပာတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္ေတြ သိပ္ရိုးသားတာပဲဆိုတဲ့စကားဟာ ဗိုလ္ေကာင္းအတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးတဲ့ ေတြးလည္း မေတြးဖူးတဲ့ စကားပါပဲ။ အဂၤလိပ္ဆိုရင္ သူမ်ားႏိုင္ငံကို မတရား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ ကၽြန္ျပဳတတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သူမ်ားႏိုင္ငံက သူရဲေကာင္းကို သူပုန္လို႕ နာမည္ဖ်က္ၿပီး ႏိွပ္ကြပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သစ္လည္း ခိုးထုတ္ေသးတယ္ သူတို႔ကပဲ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၿပီး ရန္စေသးတဲ့ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူမ်ိဳး၊ တို႔ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဘုရင္ကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသလို ဖမ္းၿပီး အေဝးႀကီးကို ပို႔ပစ္တဲ့ လူမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ဆိုတာနဲ႕ မေကာင္းတာေတြပဲ တန္းစီၿပီး သိေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ဟာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ ေတာ္တဲ့ အခ်က္ေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွဳခဲ့မိၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
    မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့အရပ္ကေနလာၿပီး လူမ်ိဳးလည္းမတူ ဘာသာလည္းမတူ ယဥ္ေက်းမွဳလည္းမတူတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႕ခ်ီၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ အရည္အခ်င္းလားလို႔။ အဲသည္လို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ စည္းစနစ္မ်ိဳးကိုမွ ေကာင္းတယ္ မေျပာရင္ ဘာကို ေကာင္းတယ္ ေျပာရမွာလဲ။ သူတို႔ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ရယ္လို႔ ငါတို႔ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံေတြကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျပန္ရမွာပဲလို႔ ဘယ္မွာ ၿပီးစလြယ္ စီးစလြယ္ လုပ္ခဲ့တာ ရွိလို႔လဲ။ လမ္းေတြ တံတားေတြ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ဆိုတာ တစ္ေန႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါတို႔ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မရွက္ႏိုင္ပဲ ဒီေန႕အထိ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုေတြအျဖစ္ တသသ ရွိေနရေအာင္ကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေဆာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြ ခ႐ိုင္ေတြ ဆိုတာလည္း သူတို႕ဖြဲ႕ေပးခဲ့တဲ့အတိုင္း စခန္းသြားေနရတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ ဥပေဒေတြ ဆိုရင္ေရာ။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေရးထားတာေတြ ရွိေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ဥပေဒျပင္ဆင္ခ်က္ကို အဂၤလိပ္လိုပဲ ျပင္ေနရတုန္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ရွိေနၿပီ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ျပဌာန္းခဲ့တဲ ့ဥပေဒေတြ အားလံုးကို ျမန္မာလို ျပန္ၿပီး မျပဌာန္းႏိုင္ေသးဘူးမဟုတ္လား။
    အဂၤလိပ္ကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံလာအုပ္ခ်ဳပ္တာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို ရေအာင္ ယူၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အစိုးရအေဆာက္အအံုဆိုရင္ ပါးပါးလွပ္လွပ္ နဲ႔ ကုိယ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုလို႔ေတာင္ ကိုယ္မေျပာႏုိင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့စနစ္ရဲ႕ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္ကိုေတာင္ ေဝဖန္မခံႏိုင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ့္မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဂုဏ္သိကၡာကို အနီးဆံုးမ်ိဳးဆက္ကေတာင္ ဂုဏ္မယူႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ရပ္ၾကသင့္ပါၿပီ။ ၿပီးခဲ့တာေတြေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အတိတ္ဆိုတာ တစ္ခါျပန္သြားလို႔ ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က မစိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ဒီေန႕မွာ စိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕။ ဒီေန႕ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ဂုဏ္ယူၾကပါစို႕ရဲ႕။ ျမန္မာဆိုတာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူမ်ိဳး၊ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့လူမ်ိဳး၊ လူေတြကို ေလးစားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးအျဖစ္ ဒီေန႕ပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႕ရဲ႕။ (၂၁-၃-၂၀၁၃)