တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည

၁၃၇၁ ခုနွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည
( 2-11-2009 )က်န္စစ္သားရိပ္သာ အေဆာင္ (က) အခန္း (၈၁)

အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါက ကြန္ကရစ္ ပြတ္လံုးတိုင္မ်ားၾကားမွာ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းေနရင္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္နွင့္ အေဆာင္ (ခ) တို႕ကို စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ မီးထြန္းသူမွာ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း။ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညဆိုတာ မသိၾကေတာ့ဘူးလား။ မဥၹဴသင္း၏ ယံုတမ္းစကား သီခ်င္းေခြကို နားေထာင္ေနရင္း တစ္ေယာက္တည္း မီးထြန္းေနမိသည္။ လကလည္း သာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဝ့လိုက္ေသာ ေလေၾကာင့္ ျငိမ္းသြားေသာ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို မီးလိုက္ညွိရင္း အရင္တုန္းက ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညမ်ားအေၾကာင္း သတိတရ ေတြးေနမိပါသည္။
ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သတင္းကြ်တ္ေတာ့မည္ ဆိုသည္နွင့္ မီးထြန္းပြဲအတြက္ အေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ မီးပံုးေလးေတြ ကိုယ္တိုင္လုပ္ အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထား၊ လာသမွ်လူကို ၾကြား။ အေဆြအမ်ိဳး မိသားစုထဲမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ထြင္ထြင္က်ည္က်ည္ ဘယ္သူမွလည္း လုပ္တဲ့သူ မရွိသျဖင့္ ေတြ႕ဖူး ျမင္ဖူးသမွ် အတုယူကာ တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ လုပ္ရသည္။ သတင္းကြ်တ္ လျပည့္မွာတစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္မွာတစ္ခါ မီးထြန္းရသျဖင့္ မီးပံုးေလးေတြ လုပ္ရက်ိဳးနပ္ပါသည္။
တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညကေတာ့ ရြာက မိဖုရားကုန္းဘုရားၾကီးမွာ ဆီမီး ကပ္လွဴပြဲ လုပ္သျဖင့္ မတိုင္ခင္ သံုးေလးရက္ အၾကိဳကတည္းက မီးခြက္ေဆး မီးခြက္သယ္ ဘုရားကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ မီးခြက္ေတြ ဘုရားေပၚမွာ ေနရာခ်၊ လျပည့္ေန႕ဆိုလွ်င္ မနက္ကတည္းက မီဇာထည့္ ဆီထည့္၊ ညေနပိုင္းမွာ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာေသာ အလွဴရွင္ ပါရမီရွင္မ်ားကလည္း သူတုိ႕လွဴေသာ ဆီကို ကိုယ္တိုင္လို္က္ထည့္ခ်င္သျဖင့္ ခြင့္ျပဳရေသး။ အေမေငြခင္ကလည္း အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေဟာေျပာ၊ မိ္န္းမေတြ ဦးစီးေသာ မိဖုရားကုန္း ဘုရားၾကီး၏ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ဆီမီး ပူေဇာ္ပြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ နွစ္စဥ္ ပါဝင္ေနက် ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။
မနက္ခင္းပိုင္း အာရုဏ္မတက္ခင္ကတည္းက နွစ္စဥ္ျပဳျမဲဝတ္ ျဖစ္သည့္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီး ကပ္လွဴပြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကးစည္ထမ္းရသည္။ မနက္ေစာေစာ ေရာင္နီမလာခင္ အင္းသာေျမာက္ေက်ာင္း ေရကန္ၾကီး နံေဘးရွိ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းေလးမွာ အေမေငြခင္တို႕ အေမေရႊမွင္တို႕ အေမရင္တို႕ အေမရီတို႕ ဆရာေလးေတြ၊ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ ကစားေဖာ္မ်ားလည္းျဖစ္ ပါရမီျဖည့္ဖက္မ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေသာ မဥမၼာတို႕ မီးမီးတို႕ ေအာင္မ်ိဳးဝင္းတို႕ ေတြနွင့္ မိဖုရားကုန္း ဘုရားၾကီးကို ေၾကးစည္သံ တေဝေဝျဖင့္ ခ်ီတက္ၾကျပီး သစ္သီးမ်ိဳးစံု ထန္းလ်က္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ သစ္သီးယိုစံုတို႕ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကို ကပ္လွဴကာ မနက္ေဝလီေဝလင္းမွာ ျပန္လာၾကတာ မွတ္မိပါေသးသည္။
တစ္ဆက္တည္း မွတ္မိတာက ကြ်န္ေတာ့္အဖိုး ဆံုးမည့္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕ မနက္ ေဝလီေဝလင္းမွာ ကမၼဌာန္းေက်ာင္း ျပတင္းေပါက္က ျပဳတ္က်တာျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္က အကာအရံမရွိေသာ ၾကမ္းတေျပးတည္းေပါက္ ျဖစ္ျပီး ျပတင္းေပါက္ အနီးမွာ ထိုင္ရင္း မနက္ ေဝလီေဝလင္းမွာ အိပ္ငုိက္ျပီး ျပဳတ္က်တာ ျဖစ္နိုင္သည္။ ေျမၾကီးေပၚကို ေက်ာျပင္ျဖင့္ အင့္ကနဲ ျပဳတ္က်အျပီး ခဏေလာက္ အသက္ရွဴ ေအာင့္သြားကာ အေမာတေကာ ေျပးလာျပီး ထူသူမ်ား ေမးတာကို ရုတ္တရက္ မေျဖနိုင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အသက္ျပန္ရွဴနိုင္တာကို အျမင့္က ျပဳတ္က်သည့္ အရသာတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားၾကည့္မိေနပါသည္။ အဖိုးဆံုးမည့္ မနက္မွာ ျဖစ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္မို႕ တစ္ခ်ိဳ႕က အဖိုး သြားခါနီး သူ႕ေျမးခ်စ္ကို နွဳတ္ဆက္တာလို႕ ဆိုသူက ဆုိပါသည္။ ညေန ေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း လြယ္အိတ္ေလး ေဘးမွာခ်ျပီး အဖိုးကို နင္းနွိပ္ေပးတတ္သည့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ၾသရႆေျမးခ်စ္ကို အဖိုးက ဒီနည္းနဲ႕ေတာ့ နွုတ္ဆက္ခ်င္မည္ မထင္ပါ။
လျပည့္ည မီးပူေဇာ္မည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေဒသက ျမတ္စြာဘုရား ဆံေတာ္အစစ္မ်ား ကိန္းေအာင္းသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေသာ စမေတာင္ေတာ္ ကမာၻ႕ကပ္ေက်ာ္ေစတီ၊ မိဖုရားကုန္းဘုရားတို႕ ပါဝင္သည့္ ဘုရားေျခာက္ဆူတြင္ ေနဝင္သည္ကို ၾကည့္ျပီး တျပိဳင္တည္း မီးစထြန္းရတာ အစဥ္အလာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ မိဖုရားကုန္း ဘုရားဆိုလွ်င္ ပိုမိုတန္ခိုးၾကီးသည့္ စမေတာင္ေတာ္ေပၚက မီးေရာင္ျမင္မွ မီးစထြန္းရပါသည္။ ဘုရား အေပၚဆင့္ေတြမွာ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနေသာ ေယာက္်ားၾကီးမ်ားက စမေတာင္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေတာင္ေတာ္ေပၚက မီးေရာင္ျမင္ရျပီဆိုလွ်င္ အားလံုးမီးထြန္းနုိင္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးပါသည္။ ဘုရားတစ္ခြင္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ပါရမီရွင္မ်ားက မီးကို တျပိဳင္တည္း ထြန္းညွိ ပူေဇာ္ၾကပါသည္။
ဘုရားမွာ မီးထြန္းျပီးျပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အနီးနားတဝိုက္က ဘုရားေတြကို လွည့္လည္ၾကပါေတာ့သည္။ ရြာမွာေတာ့ ရြာအေရွ႕ထိပ္မွာ ရန္ေျပမာန္ေျပဘုရား၊ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ ကိုးနဝင္းေစတီ၊ အရင္က ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္းေဘးက ထမင္းဆုိင္ နာမည္ၾကီး ရေသ့ေတာင္ ဘုရားမ်ား စသည္ျဖင့္ လွည့္လည္ၾကပါသည္။ ဘယ္ဘုရားက မီးကေတာ့ျဖင့္ ပိုလွသည္၊ တို႕ဘုရားကေတာ့ အလွဆံုးပဲ စသည္ျဖင့္ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူၾကပါသည္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေတြကလည္း မီးထြန္းၾကသျဖင့္ လွည့္လည္သြားလာရင္း ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ အဆိုအတီးေတာ့ ရွိေလ့ မရွိပါ။
စစ္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္စရာပြဲေလးေတြ ရွိတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးနွစ္ (၂၀၀၁) တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည မီးပံုးပ်ံလႊတ္ပြဲကိုေတာ့ မဆင္ႏႊဲလိုက္ရပါ။ ငွက္ဖ်ားလိုလို ဘာလိုလိုနွင့္ ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနလို႕ျဖစ္သည္။ က်ြန္ေတာ္တို႕ေခတ္ တစ္ခါသာ ၾကံဳခဲ့ရေသာ မီးပံုးပ်ံပြဲကို လြတ္သြားတာ နာလွပါသည္။
ေက်ာင္းဆင္းျပီးစ ဒုဗိုလ္ဘဝ (၂၀၀၂) တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညမွာေတာ့ ပုသိမ္က တိုက္ပြဲဝင္စည္းရံုးေရးသင္တန္းကို ေရာက္ေနပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ပထမနွစ္နွင့္ ဒုတိယနွစ္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညမ်ားကို ေထြေထြထူးထူး မမွတ္မိပဲ ေနာက္ဆံုးနွစ္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညမွာေတာ့ ( အရင္နွစ္က အင္ဂ်န္နီယာ အစ္ကိုၾကီးေတြမီးထြန္းတာကို အားက်ျပီး) အေဆာင္ေပၚမွာ မီးထြန္းၾကတာ မွတ္မိပါသည္း။ လျပည့္ေန႕ မတိုင္ခင္ကတည္းက ပိုက္ဆံၾကိဳေကာက္ ကုန္က်မည့္ ဖေယာင္းတုိုင္ တြက္ခ်က္ျပီး အေပၚဆံံံုးထပ္ ေကာ္ရစ္ဒါ တေလွ်ာက္လံုးနွင့္ ဆင္ဝင္အေပၚမွာ မီးထြန္းတာျဖစ္သည္။ သခၤ်ာက ေက်ာ္လင္း ေပါတာ ေက်ာ္ေဇယ် တို႕ကလည္း မ်ားစြာ ကူညီၾကပါသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆင္းျပီး ဗထူးမွာ ေျခလ်င္တပ္ခြဲမွဴးသင္တန္း တက္ေတာ့လည္း တစ္ေဆာင္လံုး မီးထြန္းနိုင္ေအာင္ စီနီယာ အစ္ကိုၾကီးေတြကို စည္းရံုးကာ ပိုက္ဆံစု ကုန္က်မည့္ ဖေယာင္းတိုင္တြက္ခ်က္က ည ကိုးနာရီ တန္းျဖဳတ္မွာ တစ္ေဆာင္လံုး မီးထြန္းပါသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရန္ကုန္မွာထက္ သာပါသည္။ နွစ္ထပ္ေဆာင္ကို အေပၚေအာက္ မီးထြန္းနိုင္ခဲ့ပါသည္။ မီးထြန္းဖို႕ကို ေတာ့ ေန႕လည္ မြန္းတိမ္းကတည္းက စျပီး ျပင္ဆင္ရပါသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကိဳေကာက္ထားေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြဝယ္၊ အေဆာင္က ေကာ္ရစ္ဒါ ပြတ္လံုးတိုင္ေတြၾကားမွာ လိုက္စိုက္၊ ညက်ေတာ့ တစ္ေဆာင္လံုး တစ္ျပိဳင္တည္း မီးထြန္းၾကနွင့္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါသည္။ ညခုနစ္နာရီ တန္းျဖဳတ္ျပီးခ်ိန္ ဘုရားကို သြားျပီး မီးပူေဇာ္ကာ ညကိုးနာရီ အေဆာင္မွာ မီးထြန္းျပီးေတာ့ မီးပံုးပ်ံလည္း လႊတ္ပါသည္။ တပ္ခြဲမွဴးသင္တန္း အေဆာင္ ေလးေဆာင္ ရွိသည့္အနက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕တစ္ေဆာင္သာလွ်င္ ညီညာဖ်ဖ် မီးထြန္းၾကတာျဖစ္ျပီး က်န္ဘယ္အေဆာင္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႕အေဆာင္လို မီးထြန္းတာမ်ိဳး မရွိပဲ ကိုယ့္အစီအစဥ္နွင့္ကိုယ္ ျဖိဳးတိုးေဖ်ာက္ေတာက္ ထြန္းၾကတာပဲ ရွိပါသည္။ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံကို အလွဴလိုက္ခံစဥ္ လိုသေလာက္ ပိုက္ဆံကို လွဴေပးၾကေသာ အစ္ကိုၾကီးမ်ားကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီလို အစ္ကိုၾကီးေတြသာ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အေဆာင္ မီးထြန္းပြဲ ဒီေလာက္စည္ကားမည္ မထင္ပါ။