သမၼတအလံေတာ္ေန႔

 ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ သမၼတအလံေတာ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ရွိတဲ့ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြထဲက ႏွစ္တစ္ႏွစ္တာမွာ အေကာင္းဆံုးစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႕ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက သမၼတအလံေတာ္ အပ္ႏွင္းေလ့ရွိပါတယ္။ သမၼတအလံေတာ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကိုယ္တိုင္ တပ္ကိုအေရာက္ လာေရာက္အပ္ႏွင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ဂုဏ္ျပဳမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၃ ႏွစ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းဟာ သမၼတအလံေတာ္ကို တစ္ႀကိမ္ လက္ခံရရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲသည္လို သမၼတအလံေတာ္ ရရွိခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာလည္း ခါတိုင္း ႏွစ္ေတြလိုပဲ သမၼတအလံေတာ္အထိမ္းအမွတ္ပြဲကို ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပပါတယ္။ ပထမပိုင္းက ယဥ္ေက်းမွဳ ပေဒသာကပြဲျဖစ္ၿပီး ဒုတိယပိုင္းက ညစာစားပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ပေဒသာကပြဲကို တက္ေရာက္လာတဲ့ တပ္မေတာ္ပညာေရး ညြန္ၾကားေရးမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ဇနီးတို႔က ဆီမီးထြန္းညွိ ဖြင့္လွစ္ေပးပါတယ္။ ပထမဆံုး ဆုေတာင္းသီခ်င္းနဲ႔ အခမ္းအနားကို ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ဒုတိယအစီအစဥ္ကေတာ့ တိုင္းရင္းသူနဲ႕ တိုင္းရင္းသား အကျဖစ္ပါတယ္။ ျမဴးျမဴၾကြၾကြနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ ျပည္သူ႕ဆက္ဆံေရး အဖြဲ႕ရဲ႕ တစ္ခန္းရပ္ ဟာသျပဇာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း မသိေပမယ့္ သူတို႔ ရယ္ေတာ့ လိုက္ရယ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ရယ္ရပါတယ္။ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ရင္း မူးမူးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာကို သရုပ္ေဖာ္ထားတာပါ။ ထိုင္ဆိုအဖြဲ႕ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမွဳ အၿပီး တင္ဆက္တဲ့ ၾကက္ဖေအာ္သံယိမ္းအဖြဲ႕ကေတာ့ ကေလးေရာ လူႀကီးပါ အႀကိဳက္ေတြ႕တဲ့ အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးေနက် ေၾကာင္ေအာ္သံ ေခြးေအာ္သံေတြနဲ႔ သီခ်င္းသံစဥ္ေလးေတြ ဖန္တီးထားသလိုမ်ိဳး အခုကေတာ့ ၾကက္ေအာ္သံျဖစ္ပါတယ္။ သံစဥ္ေလးကလည္း ရယ္စရာေကာင္း အကကလည္း ရယ္စရာေကာင္းဆိုေတာ့ ဒီေန႔ပြဲမွာ ပရိသတ္ အားေပး အခံရဆံုး အစီအစဥ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး အစီအစဥ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ေဝွ႕ယမ္းၿပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ သီခ်င္းကို နားမလည္ေပမယ့္ တင္ဆက္ပံုကို ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ မ်ိဳးခ်စ္စိ္တ္နဲ႔ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ တက္ၾကြေစတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ခံစားရပါတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ အမိႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ျမင္ေယာင္လာၿပီး လြမ္းမိပါေသးတယ္။ တေယာတီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈအၿပီးမွာ တင္ဆက္တဲ့ အကကိုေတာ့ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ယိမ္းလို႔ပဲ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကိုတူတဲ့ အေရာင္အေသြး ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ နဲ႔ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ အကေတြကိုၾကည့္ရင္း တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္က ဒါမ်ိဳးအရင္ဝတ္သလား သူတို႔က အရင္ဝတ္သလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ကေတာ့ အားလံုးစုေပါင္းၿပီး ဆိုၾကကၾကတဲ့အစီအစဥ္မို႔ သူတို႔မွာလည္း မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္း ရွိသားပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိလိုက္ပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖမႈအားလံုး အၿပီးမွာ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ားနဲ႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မတုန္း၊ သူတို႔နဲ႕တြဲၿပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္ျဖစ္ေအာင္ ရိုက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒုတိယပို္င္းကေတာ့ ညစာစားပြဲ အစီအစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ ညစာစားပြဲဟာ စီတာစဥ္တာ စနစ္က်န သပ္ရပ္လွေပမယ့္ အခမ္းအနားမဆန္လွပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ရွိလွပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ၾကယ္ႀကီးကို ပတ္ျပီး တပ္ခြဲလိုက္ မ႑ာပ္ေတြ ထိုးထားပါတယ္။ အလယ္က ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို အားလံုး မ်က္နွာမူလို႔ေပါ့။ မ႑ာပ္ထဲမွာ ခံုေတြ ခင္းထားၿပီး မ႑ာပ္ေရွ႕မွာလည္း ခံုေတြကို မ႑ာပ္ဘက္မ်က္ႏွာမူ စက္ဝိုင္းျခမ္းပံုးခင္းထားပါတယ္။ မ႑ာပ္ထဲမွာ မိသားစုနဲ႔ မီွခိုေတြ ထိုင္ၾကၿပီး အျပင္မွာေတာ့ ေယာက်္ားေတြ ထုိင္ၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဗန္းေလးေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္ယမကာေတြ အျမည္းေတြ လာေပးပါတယ္။ ခြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ေသာက္ၾကစားၾက စကားေျပာၾကေပါ့။ အင္မတန္မွ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဌာနမွဴးေတြ ဆရာ ဆရာမေတြ တပ္ခြဲမွဴးေတြ စသည္ျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲအလိုက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခင္ခင္မင္မင္ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေနတဲ့ ပညာေရးညြွန္ၾကားေရးမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တစ္မ႑ာပ္ၿပီး တစ္မ႑ာပ္ လိုက္ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ႏွုတ္ဆက္ စကားေျပာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ညစာစားတဲ့ အစီအစဥ္စပါတယ္။ တပ္ခြဲအလိုက္ စီစဥ္ထားတဲ့ ညစာကို ကိုယ္တုိင္ယူစနစ္နဲ႔ တန္းစီထည့္ၿပီး ခုနက ထိုင္ၾကတဲ့ ထုိင္ခံုေလးေတြမွာ ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး စားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တက္ေရာက္လာတဲ့ ပညာေရးညြန္ၾကားေရးမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ကစလို႔ ရဲေဘာ္ေလး ရဲ႕ မိန္းမ ကေလးေတြအဆံုး အဲသည္လိုပဲ ယူၿပီး စားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲဆိုလို႔ ထိုင္ခံုေတြ ေရွ႕ဆံုးမွာ ခင္းထားတဲ့ ဆက္တီစားပြဲ ေလးငါးလံုးကလြဲရင္ မရွိပါဘူး။ အဲသည္စားပြဲေလးေတြေပၚမွာလည္း ဘာမွ အေထြအထူးတင္မထားပါဘူး။ စားၿပီးရင္လည္း စားၿပီးသား ပန္းကန္ကို မ႑ာပ္ေနာက္ထဲက စားပြဲမွာ သြားတင္ၿပီး ေရဘူးကေရကို ဖြင့္ျပီး ေသာက္တာပါပဲ။ ညစာစားပြဲမွာ မွတ္သားစရာေလးေတြ ေတြ႕ပါတယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ အခင္းအက်င္း စနစ္က်န သပ္ရပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ျမက္ခင္းျပင္ကို ဗဟိုျပဳ မ်က္ႏွမူၿပီး ထုိးထားတဲ့ တပ္ခြဲလိုက္ မ႑ာပ္ေတြရဲ႕ ခင္းက်င္းမႈပံုစံက ေႏြးေထြးမွဳ ရွိလွပါတယ္။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု သီးသန္႔ဆန္မေနပါဘူး။ မ႑ာပ္ထုိးတာလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မ႑ာပ္ေနာက္မွာရွိတဲဲ့ အစားအေသာက္ စီစဥ္တဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲေတြကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ျမက္ခင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အလံုပိတ္ထားတဲ့ တဲေလးေတြေတြ႕ေတာ့ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ ေရြ႕လ်ား အိမ္သာေလးေတြဗ်။ ေယာက္်ားသတ္သတ္ မိန္းမသတ္သတ္ တဲတစ္လံုးစီ လုပ္ေပးထားတာ။ မ႑ာပ္ေတြ ထိုးထားတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္မွာပဲ ေလထီး တဲတစ္ခု လုပ္ၿပီး တီးဝိုင္းတစ္ခု ရွိေနေသးတယ္။ ကာရာအိုေကေပါ့ဗ်ာ သီခ်င္း ရတဲ့သူ ဝင္ဆိုလို႔ ရတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒုတိယ မွတ္သားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က စစ္သည္ အဆင့္အတန္းအားလံုး မိသားစု အားလံုး ကြဲျပားမႈမရွိဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာထိုင္ခင္း အစားအေသာက္စသည္ျဖင့္ အားလံုး တစ္ေျပးညီနီးပါး စီစဥ္ေပးထားၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔ၾကဆံုၾက ေျပာၾကဆိုၾက ကေလးေတြဆိုလည္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾက တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ပြဲခင္းႀကီးပဲဗ်။ တတိယ မွတ္သားရတာကေတာ့ အစားအေသာက္ အစီအစဥ္ေကာင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယမကာ အျမည္းနဲ႔ ညစာတို႔ကို ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္တာေတာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ လံုလံုေလာက္ေလာက္ စီစဥ္ထားျပီး တပ္ခြဲတစ္ခုမွာဆို တစ္ေယာက္စီက ႀကီးၾကပ္ စီမံေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ စတုတၳ မွတ္သားရတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဒီေျမကို နင္းပါၿပီ ဆိုကတည္းက ပထမဆံုး မိန္းမေတြ မ်ားမ်ားစားစား ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ဆာရီေလးေတြ ေရာင္စံုနဲ႔ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြကို ေတြ႕တာ ဒါပထမဆံုးပါပဲ ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမက ရယ္လုိက္တာ။

— in Pachmarhi, Madhya Pradesh.